Nevjerovatno, ali istinito, Sofka Nikolić Vasiljević (1907 -1982) čuvena kraljica sevdaha i beogradske Skadarlije, pjevačica srpskih narodnih pjesama i serenada, prva je žena na ovim našim prostorima koja je ponijela titulu najtiražnije pjevačice Evrope i bila dobitnica „ Zlatne potkovice“ u Parizu.
Sofka je druga umjetnica, uopšte, po broju prodatih ploča, poslije italijanskog tenora Enrika Karuza. Svoju prvu ploču izdala je sa samo 19 godina u Berlinu, a drugu nakon dvije godine u Parizu. Ukupno je snimila više od 100 gramofonskih ploča sa više od 200 pjesama. Najpoznatije su joj pjesme: „Cojle, Manojle“, „Kolika je Jahorina planina“, „Kad bi znala, dilber Stano“, „Zone, mori Zone“…
Aleksa Šantić je bio oduševljen njenim izvođenjem njegove čuvene „Emine“.
Na vrhuncu slave povukla se u tugovanje nakon smrti sedamnaestogodišnje kćerke Marice – Mariole, koja je 1939. godine umrla od tuberkuloze. O Sofki je 1968. godine snimljen i film, a nakon 30 godina tugovanja za kćerkom, prvi put je ponovo zapjevala u emisiji reditelja Čedomira Masure, 1969. godine.
Sofka Nikolić na Skadarliji se družila sa Branislavom Nušićem, Tinom Ujevićem, Radetom Draincem i drugim velikim pjesnicima toga doba. U Mostaru je pjevala Šantićevu „Eminu“ i dok je pjevala ovu pjesmu, Šantiću su suze navirale na oči.
Pjevala je u svim velikim evropskim metropolama toga doba, Berlinu, Beču, Sofiji, Pragu, Budimpešti, Parizu…
Posljednje godine života provela je u Bijeljini, slavna i usamljena. Sahranjena je pored kćerke Mariole (Marice) i muža, na Gradskom groblju Pučile. U Bijeljini je dobila i svoju ulicu, a od aprila ove godine, fasadu Gradskog bioskopa u Bijeljini krasi mural sa njenim likom.
