Da je Bijeljina krajem 19. i početkom 20. vijeka uistinu bila grad zanata i zanatlija potvrđuje podatak da je na brojku od 9.320 stanovnika na kraju 19. vijeka u Bijeljini bilo evidentirano čak 51 zanimanje sa oko 414 majstora.
Bijeljina je, dakle, prije više od stotinu godina imala svoje abadžije, bačvare, baštovane, bojadžije, bravare i strojobravare, brijače, ciglare, češljare, čizmare, ćurčije i krznare, kožuhare, dimnjačare, dunđere, fotografe, gostioničare, mehandžije, kafedžije, kazandžije – kalajdžije, ključare, kolare, kovače, kožare, krojače, kujundžije – zlatare, licidere –kolačare, limare, lončare, mesare i kasape, metlare, molere – soboslikare, nožare, cipelare – obućare, opančare, pekare, piljare, pivare, pletilje čarapa, poslastičare, puškare, rabadžije, regaldžije, remenare, sajdžije, satlere – tapetare, sodare, staklare, stolare, svirače, štampare, terzije, tesare – drvostrugare, tkače, vagare i zidare.
U 20. vijeku, obilježenom svjetskim ratovima i ogromnim ljudskim stradanjima, mijenjala se Bijeljina, a s njom i njenaprivreda i industrija.
Od svih nabrojanih zanimanja i zanata, mnogi od njih odavno su napušteni i zaboravljeni, neki su ostali na požutjelim razglednicama, da svjedoče o jednom vremenu, dok se neki još uvijek teškom mukom održavaju, kao što je ćurčijski (Đorđe Drvenica), užarski ( Selim Šabanović) ili sarački zanat (Nedžad Pilaković).
Neki od zanata održali su se do današnjeg dana, ali su u međuvremenu pretrpjeli ogromne tehnološke i funkcionalne promjene. Prema pouzdanim podacima, nekadašnji majstori, njihove kalfe i šegrti nisu se mogli pohvaliti nekom velikom zaradom i pristojnim nadnicama.
Radilo se puno, zarađivalo tek toliko, da ima za pristojan život. Ništa bolja situacija nije ni danas, stotinu i trideset godina kansije.
I danas se puno radi u realnom sektoru, a zarađuje tek toliko, da se pokriju osnovni životni troškovi.
U šta nam to prođe čitav jedan vijek?
